Ég sagði ykkur frá því í síðustu færslu að ég hefði keppt í módelfitness í nokkur ár. Það tímabil er sennilega það tímabil ævi minnar sem ég sé hvað mest eftir. En samt sem áður, sé ég alls ekki eftir því, þar sem ég lærði svo ótrúlega margt, svona eftirá. En í þessari færslu ætla ég að opna mig algjörlega, með hluti sem ég hef ekki sagt frá áður. Margir sem þekkja mig munu lesa hér hluti sem þeir vissu ekki af. Ég hef alltaf verið snillingur í að fela tilfinningar mínar, og þá sérstaklega þegar mér líður illa. Stundum er einhvern veginn auðveldara að tjá sig í rituðu máli, sérstaklega varðandi hluti sem erfitt er að rifja upp, og ætla ég því að fá að segja ykkur mína sögu hér.
Áður en ég fékk áhuga á fitness var ég bara ótrúlega venjuleg stelpa. Ég var alltaf grönn, ég borðaði bara þegar ég var svöng og spáði ekkert í hvað væri hollt eða óhollt. Ég stundaði líkamsrækt af og til, og þá aðallega Body Pump og pallatíma, því mér fannst það skemmtilegast. Ég fór á djammið, ég átti marga vini og var mjög félagslynd.
Eftir að ég fékk fitnessið á heilann þá breyttist þetta allt saman hægt og rólega. Ég fór að vera eins og jójó á vigtinni, ég æfði stanslaust (helst 2x á dag), ég einangraði mig mjög mikið og átti orðið fáa vini sem ég hitti reglulega. Ég þróaði með mér kvíða, félagsfælni, þunglyndi og átröskun. Allt í þeim eina tilgangi að verða fit og mjó. Svo það sé alveg á hreinu þá er ég ekki að kenna fitnessinu um neitt, né heldur þeim þjálfurum sem ég var hjá á þessum tíma, heldur er ég eingöngu að tala um það sem ég gekk í gegnum; mína upplifun.
Ég var yfirleitt að taka 13-17 vikna niðurskurð fyrir hvert mót sem ég tók þátt í, og þar sem ég var aldrei í neinu rosalega formi þegar ég byrjaði, þá þurfti ég alltaf að leggja mjög hart að mér í hverjum niðurskurði og neita mér um mjög mikið. Ég leit aldrei á þetta þannig að ég væri að keppa til að vinna. Ég var í raun bara að nota þetta sem afsökun til að geta orðið mjó. Ég vissi það ekki á þeim tíma og ef ég var spurð af hverju ég væri að þessu, þá sagði ég alltaf að mér finndist þetta bara svo gaman.
En þegar ég lít til baka, þá sé ég svo skýrt að ég var ekki að hafa gaman. Mér leið í rauninni alveg hræðilega illa. Sjálfstraust mitt og líðan byggðist algjörlega á því hvort ég væri að standa mig í mataræðinu og ræktinni og hvort vigtin væri ekki örugglega að fara niður. Ef ég svindlaði í mataræðinu og vigtin fór upp, þá refsaði ég mér með því að taka margra klukkutíma æfingar, svelta mig í einhvern tíma og þegar mér leið sem verst, þá var ég farin að skera mig, bæði á handleggjum og lærum. Ég var búin að þróa með mér átröskun sem kallast á ensku „binge-eating“, sem lýsir sér þannig að ég gat svelt mig og/eða borðað ansi lítið í einhvern tíma, jafnvel nokkra daga eða vikur, en svo gafst ég algerlega upp og tróð í mig eins og ég ætti lífið að leysa.
Ég man mjög vel eftir mörgum ferðunum mínum í búðina og sjoppuna þar sem ég deildi innkaupunum niður svo enginn sæi hvað ég væri í raun að kaupa mikið. Svo var ég bara heima og át. Svo gat ég endalaust hatað sjálfa mig fyrir að geta ekki verið á þessu fitness-mataræði jafn auðveldlega og allir hinir sem voru að keppa í fitness og stóðu sig svo vel! Mér fannst ég svo mikill aumingi fyrir að geta ekki gert þetta.
Árin 2014 og 2015 voru þau allra verstu hjá mér og get ég varla rifjað þau upp, bæði því mér leið svo illa að margt frá þessum tíma er bara einfaldlega í móðu, og einnig vegna þess að mig langar ekki til að rifja þetta upp. Árið 2016 ákvað ég að flytja á Akranes, minn heimabæ þar sem fjölskyldan mín býr, því ég fann að ég þurfti að gera eitthvað róttækt í mínum málum. Ég var rétt búin að vera nokkra mánuði á Akranesi þegar ég fann batann koma hægt og rólega. Þegar ég lít til baka þá finn ég svo til með þessari stelpu sem ég var orðin. Hvernig gat það orðið svona mikilvægt fyrir mig að vera mjó að ég gjörsamlega fórnaði geðheilsunni minni til þess? Það er mér algjörlega óskiljanlegt.
Í dag er ég mun þyngri en þegar ég var að keppa í fitness. En mér er alveg sama. Mér líður vel, ég er í góðu formi og ég er sterk. Ég er hætt að spá í því hvort matur sé hollur eða óhollur, ég borða bara þegar ég er svöng og reyni þá að velja mat sem ég veit að mér líður vel af og gefur mér orku svo ég geti tekið vel á því í Crossfit. Það er orðið svo langt síðan að ég tók átköst eða að ég refsaði mér með æfingum eða svelti, að ég man ekki einu sinni hvenær það gerðist síðast. Ég elska að hitta vini mína og fjölskyld og er alveg hætt að einangra mig. Því langar mig til að segja þér, sem ert að lesa þetta, að ef þú tengir við eitthvað af því sem ég skrifaði; þú getur hætt!!! Maður þarf bara að viðurkenna að þetta sé vandamál og gera það sem maður getur til að reyna að leysa það. Leita sér aðstoðar, hvort sem er hjá vinum, fjölskyldu eða fagfólki. Það er aldrei of seint! Ef lestur þessarar færslu fær EINA manneskju til að gera eitthvað í sínum málum, þá er tilgangi mínum náð.
