Mjólkin hjá mér kom aldrei í miklu magni. Það kom ekki í ljós fyrr en Klara Dís var orðin ca 2 vikna og ekki búin að þyngjast almennilega. Hún var voða óvær þessar vikur enda var hún svöng.
Ég kunni ekkert á þetta og var búið að segja mér að ég væri með mikla og fína mjólk þannig ég var ekkert að pæla í neinu öðru. Mér leið hræðilega og fylltist af vonleysi. Ég var búin að vera svelta barnið mitt og var ég skelfileg móðir. Þennan sama dag kaupi ég pela og þurrmjólk og gef Klöru. Þetta varð allt annað barn. Hún varð loks róleg, stynjaði, svaf lengur og grét voða lítið.
Ég fjárfesti síðan í handpumpu til að geta séð nákvæmlega hvað væri að koma úr brjóstunum. 10 ml úr báðum brjóstum sem var langt frá því að vera nóg. Það sem mér leið illa. Ég gat ekki hætt að hugsa um það hvað blessaða barnið var orðið svangt og illt. Ég pumpaði mig á tveggja tíma fresti og lagði hana inná milli á brjóstið. Ég náði max einum pela á dag til gefa henni og restina fékk hún ábót.
Ég reyndi allt í bókinni til þess að reyna ná mjólkinni betur upp. Leigði mjöltuvél, keypti öll þau te sem áttu að auka framleiðslu. Keypti hitt, gerði þetta og ekkert skéði. Ofaná þetta allt saman fékk ég brjóstastíflu og slæma sýkingu og þurfti að fara uppá spítala. Það var langt ferli og var ég inn og út af spítalanum og sýkingin lengi að fara.
Í kjölfarið var ég bókuð í tíma hjá brjóstagjaráðgjafa. Mæti og var ég hálf partinn skömmuð yfir því að vera gefa barninu ábót. Ég ætti ekki að vera gera svoleiðis! Bara leggja hana oftar á og mjólkin kemur. Brjóstamólkin væri það besta fyrir barnið. Ég varð hálf orðlaus þarna inni hjá henni. Hún hlustaði ekkert á mig þótt ég hafði sagt henni hvað ég væri búin að vera reyna. Ég var ótrúlega sár útí hana en tók nú lítið mark á henni því ég vildi ekki að Klara yrði svöng aftur.
Ég hélt áfram með það sem ég var búin að vera gera og öllum leið vel. Ég náði að halda þessu striki áfram þangað til að Klara var orðin 3 mánaða. Þá kom stífla númer tvö.
Ljósan mín mælti með því að núna væri best að hætta. Hún sá að ég var að bugast og var búin að reyna allt. Eftir alla þessa vinnu hætti ég. Það var ótrúlega erfitt en samt svo mikill léttir fyrir mig. Ég hætti að stressa mig yfir þessu og Klara fékk nóg að borða þannig allir voru hressir. Ljósan mín var yndisleg ég er henni afar þakklát fyrir alla hjálpina.
Stundum vitum við sjálfar hvað er best fyrir okkur og eins mikið og mig langaði að halda áfram með Klöru á brjósti þá hreinlega gat ég það ekki. Það eru konur sem eru að hneykslast yfir því að mæður eru ekki með börnin sín á brjósti og nýta þær hvert tækifæri ef þeir komast í kynni við eina að láta hana heyra það. Mér finnst að þessar konur ættu aðeins að hugsa áður en þær tjá sig hvað við mæður höfum reynt áður en við hættum.
Þetta var búið að liggja svoldið á mér eftir tímann hjá ráðgjafanum. Verum góðar við hvor aðra 🙂
Bestu kveðjur
Sunna Rós
